Cidade do Lérez, ao 11 de marzo de 2o11
PASAN XA 7 ANOS DO 11 M
Sete anos van, de falla, de falla de seres humanos
Brutalmente asasinados por un fundamentalismo horrible
Nas estacións da morte tremenda.
Froita da contracultura do odio permanente.
Homes e mulleres de paises diferentes
Seíálles roubado o dereito a vivir en paz.
Estacións dor fonda e penetrante
Coitelo fondo do perverso delirio
Desesperación inmensurable
Berros da dor e a morte, berros e bágoas,
Por mor dos seres perdidos na tan acción brutal.
Railes ergueitos, trens, brutalmente, desfeitos.
Incoherncia política da delirante clase política.
Mentira constante, derrube da verdade expresada,
Teorías da conspiración consumada.
Inversión da verdade específica.
Madrid triste e desconsolado,
As arbres cáseque de primavera
Do Parque do Retiro,
Choran alongadas pingas de sangue bermello forte.
Chove sangue perdida na capital da España Doída.
As vidas asasinadas por tremendos explosivos,
Xa nunca voltarán a visitarnos ao Reino da Vida.
A dor fonda que bate fondo no corazón fundido,
E un síntoma de horrible desasosego e impontencia.
Unha cultura de puro papanatismo,
Rende memoria aos seres desaparecidos,
Con tintes de roupas negras e actos solemnes.
Como poder atoparse cós desaparecidos
Nun acto humilde e interior
Nun acto sen falsas parafernalias
De traxes militares e flores aparentes.
II
Sete anos de inútil controversia,
Sete anos de insulto e falla de respeto
Sete anos de discurso extrafalario
Sete anos de mentiras continuas.
A NATUREZA CONTRA XAPÓN
O castigo tremendo
De tremendos terremotos
E horrendos maremotos,
Instalaouse, de xeito rápido e preciso
No Xapón moderno e rico,
Prototipo de País avantado
No terreo da seguridade sísmica,
Edicios que tremen ao ritmo
Dos tremendo movementos da Terra descontrolada,
Da Terra que fai que o Ser Humano
Poda ser diminuto e inservible,
O ser aplastado pola forza sísmica,
E todo párase, o tren bala,
Os aeroportos as estacións do Metro,
E o pánico e a inseguridade
Apodérase dun ser humano temeroso,
Que é imcapaz de asimilar
Tal brutal cambio Apocalíptico.
Ondas xigantescas e asaninas,
Levan por diante as viviendas,
Os coches de folla de lata,
Os camións de cartón blando,
E os barcos que son os cascaróns
Dunha noz nunha bañeira dun cuarto
De baño doméstico.
Feble ser humano
Natureza perversa, forte,
Seísmo da desesperanza
Esperanzas rotas e ilusións perdidas.
Feble ser humano
Canta dor acumulada,
En tan curto espacio temporal.
Cantos estalidos de dor e pena
Feble ser humano, espazo temporal
Vida sen vida, ou morte con morte.
Potentes estouridos nas centrais nucleares,
E un cabalo negro tremendo
Galloupa espantosamento,
Por un Xapón castigado
Pola brutal fortaleza
Dunha Natureza, fortemente, descontrolada.
Os Samurais choran a súas fondas penas,
E as Jeishas choran dun fondo desamor
Triste e melancólico
A pantasta dunha morte inesperada
E unha inxusticia desmesurada.
A vida é un sorpresa constante.
A vida é un presente a ben coidar.
Mais a morte pode ser
Un feito inesperado,
Un mal presente para a vida.
Miguel Dubois
