miércoles, 29 de septiembre de 2010
jueves, 23 de septiembre de 2010
domingo, 19 de septiembre de 2010
HELENA BRANCO POEMA DO ROMANCE QUE NAO LI....III
Patrocinado
do romance que não li ...III
dpuras e tu meu e Helena Branco, el El Domingo, 19 de septiembre de 2010 a las 10:25
são fragrâncias que se desprendem
são fragrâncias que se desprendem
amor és
irrecusável entre os que amam
sem muro negrume
ou amargor
diz como posso fazer
sem seduzir-me primeiro
é o amor
que insiste
um beijo que resiste e nos prometi
recusar-te a maior dor que trago
entregue o ensejo aberto e profundo
sem culpa ou reticência
quero amar amor a evidência
apenas amo
toma hoje por amanhã que insisto
restar no abraço que me tem cativa
no sussurro ou no bulício...
Serei a hora de chegares
agua alterosa até que a luz
se apague
e a dor abrande
a de ser poeta e ter sede
ser nas tuas mãos
bastante
teu corpo regresso
a dor que não peço
o teu cansaço
com estertor da voz
a urgência invocada
... que a noite sopre em nós
a madrugada
monossílabos de rubor
e excesso
pele da tua
permaneça
que amar não diz
quando
viernes, 17 de septiembre de 2010
OUTONO
Marín Marítimo, 18 de setembro de 2010
Cheira ao outono castaño,
Bosco de castiñeiros
Doce sorriso dunha arbre milenaria,
Temperaratue tépeda e humidade fonda,
Verde arbre vestido de puro verde
Os zonchos cubertos de picos duros
Protexen a fermoso froito
Da leitosa cor do froito
Que haberemos de levar
Ao fondo das nosas bocas abertas
Que alimentan o froito do fermoso castiñeiro.
A belleza non ten límite na frondoso bosco outonal,
De outras arbres cfaen follas castañas
Namentras no pétreo poio,
Alimentan o seu amor
Unha parexa namorada,
Porque no amor non existe outono
Que apague a chama amaroso.
Miguel Dubois
Cheira ao outono castaño,
Bosco de castiñeiros
Doce sorriso dunha arbre milenaria,
Temperaratue tépeda e humidade fonda,
Verde arbre vestido de puro verde
Os zonchos cubertos de picos duros
Protexen a fermoso froito
Da leitosa cor do froito
Que haberemos de levar
Ao fondo das nosas bocas abertas
Que alimentan o froito do fermoso castiñeiro.
A belleza non ten límite na frondoso bosco outonal,
De outras arbres cfaen follas castañas
Namentras no pétreo poio,
Alimentan o seu amor
Unha parexa namorada,
Porque no amor non existe outono
Que apague a chama amaroso.
Miguel Dubois
miércoles, 15 de septiembre de 2010
PALABRA PERDIDA NUNHA BOCA.
Terras de Marín ao 15 de setembro.
A palabra ,a a palabra baila rock and roll
A palabra danza no meio día un baile del sol aerto,
Durme palabra sonos mortos,
Cando fina lingua espétase
Nas abertas orellas dos demáis.
Construye unha palabra chea de paz,
Quixera escoitar un himno de silenzo
De palabras encuberas.
Miguel Dubois
A palabra ,a a palabra baila rock and roll
A palabra danza no meio día un baile del sol aerto,
Durme palabra sonos mortos,
Cando fina lingua espétase
Nas abertas orellas dos demáis.
Construye unha palabra chea de paz,
Quixera escoitar un himno de silenzo
De palabras encuberas.
Miguel Dubois
martes, 14 de septiembre de 2010
VERSO PROSTITUIDO DE MAÑÁ
MARÍN FRONTE Ó MAR..ó 14 de setembro de 2010
Un incendio de palabras vermellas,
Unha queima inútil e delirante
Un xuizo mal xulgado,
Unha mentira mal contada,
Unha verdade prostituída,
Unha rúa valeira,
Un ventre insuflado de ar inútil,
Unha vida perdida,
A dor que dóe e non mata
E a dor remata anqulilánche,
Un frito seco,
Unha mazá madura,
Unha doctrina sumisa,
A prostitución dunha Constiucón esquencida
A vida enteira é moito máis que un verso malcontado.
Un incendio de palabras vermellas,
Unha queima inútil e delirante
Un xuizo mal xulgado,
Unha mentira mal contada,
Unha verdade prostituída,
Unha rúa valeira,
Un ventre insuflado de ar inútil,
Unha vida perdida,
A dor que dóe e non mata
E a dor remata anqulilánche,
Un frito seco,
Unha mazá madura,
Unha doctrina sumisa,
A prostitución dunha Constiucón esquencida
A vida enteira é moito máis que un verso malcontado.
O VALEIRO DA PALABRA
MARÍN FRONTE Ó MAR..ó día 14 de setembro de 2010
Porque o por qué dunha palabra delirente,
Espetante da cara espida, sen medo e cdon atrevemento.
O delirio perdido e un queixume delirante
No medio do ar cargado de rabia.
Por qué o mal entendido.
O medo frustante e un fastasma moure
Que está queixándos e a beira dunha noite pechada.
A palabra sen vergonza foi unha bala rápida,
Un tiro inútil e un queixume perdido
Dunha distancia inútil.
Foron palabras inútiles,
Despedidas polos malos entendidos,
Por imaxina unha verdade frustada,
Un disgusto exacto, como unha resta perfecta.
Que afastadas están as palabras consideradas con senso,
Que abstracción é a verdade teórica,
E que inútil é unha practica falsa e frustante.
Que camiños da vida conducen ao recto proceder,
Que distribuye as palabras en diferentes bocas
Que alimenta as bocas que non teñen que comer..
Miguel Dubois
Porque o por qué dunha palabra delirente,
Espetante da cara espida, sen medo e cdon atrevemento.
O delirio perdido e un queixume delirante
No medio do ar cargado de rabia.
Por qué o mal entendido.
O medo frustante e un fastasma moure
Que está queixándos e a beira dunha noite pechada.
A palabra sen vergonza foi unha bala rápida,
Un tiro inútil e un queixume perdido
Dunha distancia inútil.
Foron palabras inútiles,
Despedidas polos malos entendidos,
Por imaxina unha verdade frustada,
Un disgusto exacto, como unha resta perfecta.
Que afastadas están as palabras consideradas con senso,
Que abstracción é a verdade teórica,
E que inútil é unha practica falsa e frustante.
Que camiños da vida conducen ao recto proceder,
Que distribuye as palabras en diferentes bocas
Que alimenta as bocas que non teñen que comer..
Miguel Dubois
martes, 7 de septiembre de 2010
A INUTILIDADE DA GUERRA
Pontevedra, ao 4 de setembro de 2010
A INUTILIDADE DA GUERRA
A súa vida desgrazada, consistía e matar soldados nemigos,
No campo perigoso da morte e do odio,
Cando miraba ao nemigo a rabia era un arma perfecta
Que traducíase a tremendos tiros mortais.
Disparaban, brutalmente, e facían seres mortos.
A vil guerra non entendía de palabras ou tratos.
A tremenda lingoaxe de tiros e bombas
Acumulaban odio sobre sobre mais odio.
E a morte sobre a morte
Desgraza irreversible
Ira profunda ao bando contrario
Monumento á morte irreversible
Non entendon de sexos ou idades
De civíis ou miltares
Na guerra aprenderon a odior ao semellante,
Na guerra perderon o xuizo e puxeron a flor de pel a ingrata tolemia.
Somentes coñeceron a lingoaxe mortífera
A seducción das armas tremendas,
Manipular bombas espantosas,
O ceo da cidade está verde de bombas negras
E mirar voar polo ar corpos mortos.
A guerra é un pena máxima,
Un disturbio emocional inútil
O pranto continuo polos seres amados.
O sufrimento o desgaste
Que tristura pasas neste mundo
Matando a seres semellantes.
A tortura constante da guerra pervesa,
A tortura utilizada,
Como adversidade e na contra
Dos Dereitos Humáns.
O implacable falso poderío
Dun torturador perverso
Que obriga ao torturado
Chantaxeado f'isica e emocionalmente
A falar, despois de ser degradado
Polo arte da perversi'on denigrante
Miguel Dubois
lunes, 6 de septiembre de 2010
A TODOS AQUELES E AQUELAS DESAPARECIDOS E DESAPARECIDAS, QUE, INCOMPRENSIBLEMENTO, DESAPARECERON
Marín, ao 2 de setembro de 2010.
A TODOS AQUELES E AQUELAS DESAPARECIDOS E DEAPARECIDAS QUE, INCOMPRENSIBLEMENTE,
DESAPARECERON.
Roubáronme a liberdade persoal,
O mundo ao que pertencía até o de agora,
Roubáronme o sorriso aberto e perfecto
E coma se nada fora, nen o día luminoso
Mais ben fixéronme en noite pecha,
Tebra, cor negra do desasosego
E agora non sou eu nen a miña sombra habitada
Son perda ou desaparición, fantasma ausente ,
Froita da tolemia ou a maldade humana
O tolo está ceibo e a liberdade está secuestrada
O pranto aceso a dor tremenda, a ferida aberta e sandando
Atravesa as fibras máis sensibles do ser humano,
Daste de conta da sen razón, do mundo cruel
Da brutal violenza do ser humano, besta diabólica
Cumpre coa súa laboura de vivir, nun suposto sosego
Vivir en paz, afastada da insensatez e do marmurio dos tolos
E nun mundo esperanzador,
Mais a sen razón, a tolemia vil
Faise cargo de por as frores do xardín murchias
Arrincarlles a belleza sublime que lles ocupa
A cor das flores polícromas é decadente e tremenda
O caravel e rosa e sanda
Existe unha flor descorida e concreta vestida de negro de morto
Cando a vida enteira debería ser vida acesa
E sorriso aberto, volcán aberto ao mundo da ledicia
Despóis de todo o día fíxose noite
E a noite foi a mesma, noite triste
A traición a vida vivida, allea,
A un usurpador de vidas vivas
A conversión, de momento,
En non se sabe que,
Mais non está no espazo visible
E, as veces, pregúntaste
Onde están as vidas roubadas,
Onde están os que xa non están
E deberían estar ocupando o seu lugar na vida
Viñeron chorando ao mundo comenzo
Mais arrincárannos das vidas, tamén chorando
A golpes da dor forzosa, de pranto extenso
De queixume constante,
Pranto de vida constante,
Constante de pranto constante,
Devólveme a vida enteira
De comezo a fin con pranto e delicias,
Arrincador de ledicias puras,
Habitantes do sorriso e do desenfado,
Fillas da vida en vida de felicidad
Dádeme o ar para respirar
Darme a vida que arrincáchede,
Eu quixera ser, tamén,
Unha fonte continua de sorriso.
Miguel Dubois
O NORTE POÉTICO
Marín, ao 6 de setembro de 2010
O NORTE POÉTICO
Que será o Norte Poético,
SE de cotío non atopamos o Norte , de cotío.
Que será o Norte, se de cotío,
Navegamos na contra da corrente,
Coma atoparemos o Norte
Se nos derrubamos no absurdo e na mísera.
Miguel Dubois
O NORTE POÉTICO
Que será o Norte Poético,
SE de cotío non atopamos o Norte , de cotío.
Que será o Norte, se de cotío,
Navegamos na contra da corrente,
Coma atoparemos o Norte
Se nos derrubamos no absurdo e na mísera.
Miguel Dubois
sábado, 4 de septiembre de 2010
Suscribirse a:
Entradas (Atom)