Pontevedra, 20 de febreiro de 2010
CREAZÓN DE FALSAS PALABRAS
De xeito dramático
Invirte a verdade única,
Insolenta o discurso habital,
Engrandécete da verdade allea,
Minte, finamente,
Con lingua perversa.
O seu discurso, constante,
E un valeiro de amor constante,
Minte, insulta,
Ataca e violenta
A linguaxe civilizada,
Palabra difamante,
Verdade invertida.
Din que van medrando,
No mundo aumentatigo matemática,
Medran na mentira constante
Na oferta demagóxica
Suxeitánse ao poderio económico,
Din que din e din, ding e dong,
E nada din, non, non e non.
Una apariencia verbal, brutal,
Medra a perversión inutilemente,
Desherdados da verdade social,
Compendio partidista e miserento.
Nace a mañá fría
Con bágos frias e longas,
Caindo dos ollos perdidos,
No fondo dos ollos chorosos.
A frialdade das naves industrías frías
E un simbolo visual do abuso.
Máquinas paradas, parados
Froito do abuso,
Creación de paradisos fiscais
Ausencia humana,
Deserto do traballo noutrora.
Venme aos meus miolos negros
Un fato de lembranzas
De barullo de fábrica en marcha,
Parados, parados, paradas e paradas,
Desamparados e desemparados,
Os técolas dos ordenadores chineses
Escriben historias de miseria,
Namentras o Presidente italiano,
Segue no cumio do poder establecido.
Franza mediocre que presumía
Da Grandeur de la France,
Está presidida polo mediocridade
Dun antiguo Ministro do Interior,
Que desplegaba as súas forzas represoras
Polos arabalos das rúas de París,
E botaba aos romanesas, inxustamente,
Da grande Franza absura e petimetre.
Un cheiro de cheiro a racismo e nacismo
Entraba no Palacio do Eliseo.
Nesta España atípica e enferma.
Somentes, temos un condenado
E cupable de todos os males
Da España Plural, é, ben sabedes
O profesional do que repara zapatos.
Palabras e insultos fortes,
Saen bas bocas absurdas
Do Partido Conservador,
Insulto de aquí,
Insulto de alá
Insulto as Institucións Demócraticas
Nametras o Presidente
Do Pais das Laranxas Laranxa
Ocupa o máximo posto
No Reino Laranxeiro.
Mentiras dabondo
De cotío, míntenos
Os inventores da verdade falaria.
Insulto consabido ao diixente democrático,
Habitantes de discursos valeiros,
Proptencia continua da palabra perversa.
Miguel Dubois
