POESÍA MÓVIL. TARDO "UN "CHISQUIÑO" UN" EN DESPLEGARME. NON TEÑO PRESA. PERDÓN!
jueves, 30 de diciembre de 2021
Pontevedra 23 de Febreiro de 2020
VIOLENZA
Pendurada no
Céu nouturno,
Noite de negro
Noite fonda,
Outeiro dun
Céu de sombras
Inacabadas.
Longas sombras
E o corazon
Roto coa dor
Intensa
Do amor ferido
A incomprensión
E a violenza
Machista, restando
Vidas de mulleres
Asesinadas e
Xerando orfos
E órfãs e corpos
Fimininos
Arruinados da vida,
Cunha brutal.
Violenza de home,
Asesino brutal,
Asasinaron,
Aos ledos sorrisos
E crearon
Un sistema de
Crises continuas,
Un medo atroz,
A lingoaxe quen
Mata en pouco
tempo, rápido
Fillas dunha
Sombra permanente
Negra,moi
Negra,
De luces escasas
A luz e a lúa
E as estrelas
Brillantes
Paradisos
Lixeiros,
Que treman
Nova fermosa lua
Cos cornos
Erguidos na
esquinas
Outas e precoces,
Puntiagudas,
Cúmulos de
Marfil afiado,
Entrada dunha
Ferida dun corno
De touro, dor
Intensa, corna da
Ferinte e matador
Desvanecido,
Collido antre
Compañeiros
Da lidia brutal
Achegado a morte
Mas a chegada e
Pronta ferida ou fin
Que desespera
Aos presentes
E aos ausentes.
Ausentes que
Eiqui non miran.
Lua canto
Che quero, Lua
Pequena que
apertas
A miñas mans
Grandes e
pequeñas
De torpeza. Unha
Lúa que corre
Coa forza do vento,
Lúa de longos
cabelos que o vento
Fai bailar a distro
É sinistro . Lúa
Canto che quero
Meu amor
Enteiro de dia
E de noite. Os teus
Ollos miran fondo
No fondo da tua
Mirada, cando
Mira ao chan
Cando mira ao céu
Onde a lua perde-se
Vestida de amarelo
Mares poluídos
Como educar
Cunha ecoloxia
Axeitada
Desertos da limpeza
Guerras activas
Mortes prometidas
Promesas
Desfeitas
Simbolismos
Mentiras
Constares
Insultados
Greta,insultada,
Armas vendidas
Maras organizadas
Cocaína distribuída
A toda presa
Corno de lua
Dous cornos
A lua loce
Do satélite da Terra
Azul, intensamente
Azul ceo vivo
E azul Mariño
Mariñeiro mariñeiro
Vete ao mar
Tranquila a pescar
Peixes pequenos
E grandes, froitos
Agachados dentro
Das augas mariñas
Líquido salgado.
Mar en movemento
Ondas erguidas
Vestidas de branco
Mar de ondas
Co o temporal
Activo, forza do
Vento forte
Inseguranza
É medo a fúria
Ao tempo
Desordeado
Desequilibrio
Atmosférico
Rotura de Paz
E equilibrio
Esto ten aspecto
De furioso
Furacan
Rompen as
Amarras tensas
Dos barcos
Fondeados
Un mariñeiro
Berra desesperado
Cabos desfeitos
Barco sin goberno
O vento empurra
Polo barco non
Tripulado
Cor da prata
Brillante que da mar
Mar sae, saltando
E deixando atrás
A augas marina
Erguense
Y descenden
despistadas
Rizos mariños
Cabelos de água
Cabelos longos
Mar de ventos
Quedos ou vento
Furiosos que
Chaman a un
Medo indefinido
A definición
Do medo faise
Realidade co
Vento destructivo
Que non deixa
Ficar tella no
Tellado.
Arrincanos destes
Dolorosos
Eba chegamos
A luz brillante
Dun Sol fermoso.
Miguel.Dubois.
Https://lecturadecisiva.wordpress.com
martes, 28 de julio de 2020
lunes, 13 de julio de 2020
Meet
Chat
39 de 146
Cvvbbk
Recibidos
x
Miguel Dubois Thenaisie
sáb., 11 abr. 8:39
para mí
Pontevedra , al 28 de
Diciembre de 2016.
BIBIANO. MORÓN
Tanto tempo
De aquel tempo
De cantigas de
combate e loita
Cordas das guitarras
Españolas ou
eléctricas
Teclados perfectos
E baterías rabiosas
O berro do
Pobo Galego
Esta no completo
Escearios a voz
Antre as crases
populares namentras
Galicia enfrentabase
A forza publica.
Nas Prazas cheas
Nas longas ruas.
Bibiano daquela
Cantaba,
Estamos chegando
Ao mar, e o mar
chegou
Ou abaixo a
dentadura
E Aquela dentadura
Caíu. Bibiano,
Escalaba a forza
Da sua voz, nos
Conciertos de loita
Pola liberdade.
Moitos te quixemos
Bibiano por ser
Coma eras Unha
Voz Ceiva, unha
Máxima apertura
De cara ao ar limpo.
Por eso te queremos
Bibiano, abroche
A porta a libertade
Por, sempre.
Noso Bibiano Morón
Miguel Dubois
O
DOS. FAROS DE. NOCHE
Se va muriendo
Lentamente
A fuego lento,
El año vivido
Viví contigo
Y sin vivír contigo
Luchas de palabras
Absurdas, hoquedad
Espacio desierto
Ausencia permanente
De no poder haber
Vivido contigo.
Contigo, el Mundo,
Contigo
El ser humano
Contigo
La vida y la muerte
Era más sencillo
Todo aquello que
No era el mandato
Propio de las leyes
Imposibles laberintos
Legislativos
Complica vidas
Que empobrecen
Al necesitado
Al qué carece
Dun salario mínimo
Cuya intención era
Dar más poder
A los poderíos
mundiales
Generadores
De la desigualdad
El hombre lucha
Contra el hombre
La mujer lucha
Contra la mujer
Estamos desunidos
Generadores
De un egoísmo
Absurdo
La locura
No es mito absurdo
Se impone
La ley económica
Del continuo frio
Se dispone no amar
Al otro como yo
A mi mismo me amo
Todos los días
De la vida
Quiero
mi propio yo
Con egoísmo o puro
Egocentrismo,
Nunca y tampoco
No Soy la pose
De la figura perfecta
Condeno la mentira
Ambiciosa; quisiera
Generar la pérdida
Al miedo paralizante
Y me
Gustaría generar
La espera da
De unos ojos abiertos
Abiertos como
Los faros de un
coche corriente
Que recorre calles
Y carreteras, apertura
En una obscuridade
Indefinida. Noche
Obscura y haces
Luminosos que
La penumbra
Derrumba
En ciclos temporales
De minutos posibles
La luz penetrante
La genera la batería
De un coche
Definido quizás
De una dimensión
Proporcionada
Con dos grandes
Faros como
Ojos de la noche
Ojos abiertos
De luz potente
Perdida por rutas
Negras del olvido
Donde la vidas
Se pierden
En la noche obscura
Mi coche es de color
Obscuro, coche
Que genera
distancias a
Proporcionales
A la velocidad
Definida por orden
Del cálculo numérico
Como sí fuera una
Flecha disparada
Con un arco potente
Llegare al centro
De la Diana
Un objetivo pendiente
Entre tantas cosas
Que deje de hacer
Fruto del olvido
Consentido
Cómplice
De una memoria
Permisiva
Que no entiende
De segundos
Y minutos
Tuve que andar
Por la vida
Por los lugares
Perdidos del amor
Y a cuesta, el tiempo
Pesaba mucho.
La ley de no
Se lo digas a nadie
La ley de la mentira
Constantel
Declaro de los libros
De la libertad
Y derrumbar
Los muros absurdos
Que generan
La división programada
Miguel Dubois.
Https://mundodefisterra.blogspot.com.esg
--
BETTER WITH
HAPPINESS
Hhjjkkkll
Pontevedra. ao 11 de Xaneiro de 2017
TELÉFONO NEGRO
Miroche, de xeito, curioso e dubitativo
Cunha minuciosidade precisa, atento e me pregunto antre tantas preguntas sen contestación algunha, porque ocorre o indebido?
Que pon o Mundo ao revés? Por qué as leises son trabucadas?
Por qué debemos acudir a Filosofía de Zygmunt Bauman
Recen falecido?
Se, ainda, estas comigo, se alomenos escoitas as miñas palabras taciturnas,
Se pensas no que creo que ti estas pensando.non fagas da tua vida enteira un segredo eterno ou un interrogante sen Resposta, continua o feito vital e ti non me dis nada, silenzo e silenzo, supremacía do frío polar, que che pasa? Qué non che pasa? Qué ocultas detrás dos teus ollos ?Solta as palabras dorosas, arrinca a tua dor interna. E un silenzo prolongado , delicado e quizaves absurdo silenzo dubitativo que,supostamente,
promociona e activa as ansias de vivir
Vida, dalle folgos a vida a ledicia con sorriso a aberto ao mundo amplo,
Sen falar apartache a tua mirada da dor interna
Solta sen medo quedo, ese silenzo inquietante a pesares do silenzo que impera nestas catro paredes brancas E un silenzo
Suxerido cuarto do silenzo , estanza en forma de cubo A tua mirada está perdida na distracción absurda na mirada extravica e inquietante
E preguntome cal será a primeira palabra pronunciada por ti no caer da tarde aturdida
E irreverente
De interrogantes
Difíciles de respostar casi respostas perpetuas de respostas minimalistas
E mentiras maximalistas. Imperan as mentiras maximalistas ou as mentiras minimalistas
Envelenadas dabondo cun aguilón forte e pontente
O teléfono non soa.
Todo parece ausencia
Esta ausecia por non decir nada a pesares de estar, sintese, tocase cunha presencia corporal presente da palabra pronunciada, poren
ren se sabe,Son o silenzo que invita aos presentes
Todo e nada e nada e todo. Os outos piñeiros do xardin, non os que dan ao mar, dobranbase coa forza do vento que zoaba,con forte forza
A parella humana non falaba namentras os piñeiros , de novo, venteaban sen parar, parecia que choraban un orballo grisáceo Viva Natureza que facias vivila e sentín na coma unha poderosa forza natural que convivimos coa diversidade da flora acesa e da fauna multiple. Sentin a belleza perto de min, belleza compartida externa e interna, plural e diversa. Fundín os meus ollos na belleza constante. A Ría, movíase constantemene nun subir e baixar
De ondas lentas da cor azul tremedoras e constantes.As rochas grandes e pequenas erguiasnse ate os camiños, as praias brancas descansaban sobre o seu propio chan a modo de pinceladas cores craras que a Que o vento erguían manto superficial dunha área case que branca
Dinme de conta que vivir en Galiza, era vivir
Un fermoso paradiso
Era o buscar a belleza pura dun País fermoso, maltratado de construccions excesivas que facian calar a boca de auténtica vergoña.
Dada a fermosura da sua paisaxe diversa e fermosa Galiza era unha Terra Única.
O teléfono voltou a soar varias veces
O home que ali estaba coa muller.
Escoitou unha voz de muller que dixo: como foches capaz de abandonarme, miserento.?
Miguel Dubois Thenaisie.
HAPPINESS
|
Meet
Chat
Hangouts
Más
50 de 146
Hjjkkk
Pontevedra, al 23 de Abrul de 2017
GABRIELA NIETO
--- GABI ---
Estoy contigo
Aquí y allá
En lo más alto
De una sonrisa
Abierta.
Estoy contigo
En lo singular
Y lo específico
En la pluralidad
De las razas. Estoy
Contigo y con
Saina Maria
Y con el poderoso
Color negro
De la piel intensa
Vivía en una casita
Casita blanca
Fuera de la
Metrópoli, Colonias
Desamparadas
A la suerte de la vida
Y la muerte.
Siento su consejo
Admiro su sabiduría
Su intenso aplomo
Siento su mirada
Interrogante
Veo la dulzura de
Sus ojos. Recurso
Su mentón
Apoyando por su
mano soporte
A modo de reposar
La barbilla, ese gestó
Tan particular
Recuerdo tu
Cabeza inclinada
Viendo hacia
Mi cara que era
Que era el cuadro
De la sorpresa
Agradable.
Estoy aquí
Y estoy allá
Estoy en tus ideas
Estoy en tus
Pensamientos
Y tu estas en los míos
Gabi, que bien
Lo pase en Porto
En el Gato Vadio
Recitando poemas
De un poeta humilde
Que solo pretende
Comunicar sus
Ideas y pensamientos
Al Mundo Exterior
Que mayor
Enseñanza
Que tus palabras
Cargadas de razón
Y sabiduría. Que
Mayor razón que
La razón intrínseca
El sentido de la
Justicia, Solidaridad,
Y empatía. La verdad
Se construye
Sobre sí misma
Base débil
Significa caída
De lo construido
15 M abre las
Puertas a una
Gran esperanza
De la Solidaridad
Arrebatada en los
Momentos de
La política turbia
De la política turbia
De la Comunidad
De Madrid, Valencia
Corrupta, manzana
Podrida del árbol
Robado. Cataluña
Corrupta del tres
Por cien .
Que pena la persona
Que daña al Nundo
Ajeno,
Primero, de nuevo
Hablar contigo
Otra vez.
Miguel Dubois Thenaisie
HAPPINESS
|
Suscribirse a:
Entradas (Atom)