Hhjjkkkll
Pontevedra. ao 11 de Xaneiro de 2017
TELÉFONO NEGRO
Miroche, de xeito, curioso e dubitativo
Cunha minuciosidade precisa, atento e me pregunto antre tantas preguntas sen contestación algunha, porque ocorre o indebido?
Que pon o Mundo ao revés? Por qué as leises son trabucadas?
Por qué debemos acudir a Filosofía de Zygmunt Bauman
Recen falecido?
Se, ainda, estas comigo, se alomenos escoitas as miñas palabras taciturnas,
Se pensas no que creo que ti estas pensando.non fagas da tua vida enteira un segredo eterno ou un interrogante sen Resposta, continua o feito vital e ti non me dis nada, silenzo e silenzo, supremacía do frío polar, que che pasa? Qué non che pasa? Qué ocultas detrás dos teus ollos ?Solta as palabras dorosas, arrinca a tua dor interna. E un silenzo prolongado , delicado e quizaves absurdo silenzo dubitativo que,supostamente,
promociona e activa as ansias de vivir
Vida, dalle folgos a vida a ledicia con sorriso a aberto ao mundo amplo,
Sen falar apartache a tua mirada da dor interna
Solta sen medo quedo, ese silenzo inquietante a pesares do silenzo que impera nestas catro paredes brancas E un silenzo
Suxerido cuarto do silenzo , estanza en forma de cubo A tua mirada está perdida na distracción absurda na mirada extravica e inquietante
E preguntome cal será a primeira palabra pronunciada por ti no caer da tarde aturdida
E irreverente
De interrogantes
Difíciles de respostar casi respostas perpetuas de respostas minimalistas
E mentiras maximalistas. Imperan as mentiras maximalistas ou as mentiras minimalistas
Envelenadas dabondo cun aguilón forte e pontente
O teléfono non soa.
Todo parece ausencia
Esta ausecia por non decir nada a pesares de estar, sintese, tocase cunha presencia corporal presente da palabra pronunciada, poren
ren se sabe,Son o silenzo que invita aos presentes
Todo e nada e nada e todo. Os outos piñeiros do xardin, non os que dan ao mar, dobranbase coa forza do vento que zoaba,con forte forza
A parella humana non falaba namentras os piñeiros , de novo, venteaban sen parar, parecia que choraban un orballo grisáceo Viva Natureza que facias vivila e sentín na coma unha poderosa forza natural que convivimos coa diversidade da flora acesa e da fauna multiple. Sentin a belleza perto de min, belleza compartida externa e interna, plural e diversa. Fundín os meus ollos na belleza constante. A Ría, movíase constantemene nun subir e baixar
De ondas lentas da cor azul tremedoras e constantes.As rochas grandes e pequenas erguiasnse ate os camiños, as praias brancas descansaban sobre o seu propio chan a modo de pinceladas cores craras que a Que o vento erguían manto superficial dunha área case que branca
Dinme de conta que vivir en Galiza, era vivir
Un fermoso paradiso
Era o buscar a belleza pura dun País fermoso, maltratado de construccions excesivas que facian calar a boca de auténtica vergoña.
Dada a fermosura da sua paisaxe diversa e fermosa Galiza era unha Terra Única.
O teléfono voltou a soar varias veces
O home que ali estaba coa muller.
Escoitou unha voz de muller que dixo: como foches capaz de abandonarme, miserento.?
Miguel Dubois Thenaisie.
HAPPINESS
|
No hay comentarios:
Publicar un comentario