Hhjjkkkll Recibidos x Miguel Dubois Thenaisie <migueldth2222@gmail.com> sáb., 11 abr. 8:35 para mí Pontevedra. ao 11 de Xaneiro de 2017 TELÉFONO NEGRO Miroche, de xeito, curioso e dubitativo Cunha minuciosidade precisa, atento e me pregunto antre tantas preguntas sen contestación algunha, porque ocorre o indebido? Que pon o Mundo ao revés? Por qué as leises son trabucadas? Por qué debemos acudir a Filosofía de Zygmunt Bauman Recen falecido? Se, ainda, estas comigo, se alomenos escoitas as miñas palabras taciturnas, Se pensas no que creo que ti estas pensando.non fagas da tua vida enteira un segredo eterno ou un interrogante sen Resposta, continua o feito vital e ti non me dis nada, silenzo e silenzo, supremacía do frío polar, que che pasa? Qué non che pasa? Qué ocultas detrás dos teus ollos ?Solta as palabras dorosas, arrinca a tua dor interna. E un silenzo prolongado , delicado e quizaves absurdo silenzo dubitativo que,supostamente, promociona  e activa  as ansias de vivir  Vida, dalle folgos a vida a ledicia con sorriso a aberto ao mundo amplo, Sen falar apartache a tua mirada da dor interna Solta sen medo quedo, ese silenzo inquietante a pesares do silenzo que impera nestas catro paredes brancas E un silenzo Suxerido cuarto  do silenzo , estanza  en forma de cubo A tua mirada está perdida na distracción absurda na mirada extravica e inquietante E preguntome cal será a primeira palabra pronunciada por ti no caer da tarde aturdida E irreverente De interrogantes  Difíciles de respostar casi respostas perpetuas de respostas minimalistas  E mentiras maximalistas. Imperan as mentiras maximalistas ou as mentiras minimalistas Envelenadas dabondo cun aguilón forte e pontente O teléfono non soa. Todo parece ausencia Esta ausecia por non decir nada a pesares de estar, sintese, tocase cunha  presencia corporal  presente  da palabra pronunciada, poren  ren se sabe,Son o silenzo que invita aos presentes Todo e nada e nada e todo. Os outos piñeiros do xardin, non os  que dan ao mar, dobranbase coa forza do vento que zoaba,con forte forza A parella humana non falaba namentras os piñeiros , de novo, venteaban sen  parar, parecia que choraban un orballo grisáceo Viva Natureza que facias vivila e sentín na coma unha poderosa forza natural que convivimos coa diversidade da flora acesa e da fauna multiple. Sentin a  belleza perto de min, belleza compartida externa e interna, plural e diversa. Fundín os meus ollos na belleza constante. A Ría, movíase constantemene nun subir e baixar  De ondas lentas  da cor  azul tremedoras e constantes.As rochas grandes e pequenas  erguiasnse ate os camiños, as praias brancas descansaban sobre o seu propio chan a modo de pinceladas cores craras que a Que o vento erguían manto superficial dunha área case que  branca  Dinme de conta que vivir en Galiza, era vivir  Un fermoso paradiso Era o buscar a belleza pura dun País fermoso, maltratado de construccions excesivas que facian calar a boca de auténtica vergoña.  Dada a fermosura da sua paisaxe diversa e fermosa Galiza era unha Terra Única. O teléfono voltou a soar varias veces O home que ali estaba coa muller. Escoitou unha voz de muller que dixo: como foches capaz de abandonarme, miserento.? Miguel Dubois Thenaisie. Https://mundodefisterra.blogspot.com.es --                                      BETTER  WITH                     HAPPINESS ResponderReenviar